Wyjęła ręce z kieszeni. Uśmiechnęła się lekko. Budynek był naprawdę wielki i wspaniały. Jego majestat przysłaniał jedynie zielony ogród wyglądający niczym łąka ze snów. To było miejsce jak z marzeń. Nie da się tego wszystkiego opisać słowami, ogarnąć w jedno zdanie. Było pięknie. Ot co.
- Niezła chata. - powiedziała z uznaniem - Musisz być naprawdę bogaty, no nie?

-Ee... Dzięki.-Powiedział po czym podrapał się w tył głowy i zamknął oczy. Spuścił rękę luźno wzdłuż ciała po czym otworzył oczy i uśmiechnął się.- No to idziemy?-Dodał po czym pokazał palcem na duży pokój. Ruszył w jego stronę. Kucharz wyszedł i ukłonił się.
-Witam.-Powiedział do nowych ludzi.
-Zrobisz nam coś do jedzenia?-Wakai zapytał się po czym uśmiechnął się i położył ręce na biodra.-Tak, co lubicie?-Dodał, odwrócił się do nich i uśmiechnął się słodko.

-Aha.-Powiedział po czym kiwnął głową.
-Dobrze, przygotuje coś dobrego.-Kucharz uśmiechnął się i wytarł ręce o ścierkę, która miał przypiętą u pasa. Mężczyzna spojrzał się na małego wilka.
-To pański wilk?-Zapytał po czym dodał.-Przygotuje mu dobre jedzenie.-Uśmiechnął się.
Wakai znów kiwnął głową i ruszył w stronę dużego pokoju (jadalni). Wszedł do niego po czym poprawił swój kołnierz.
-Muszę zmienić ubranie...-Powiedział do siebie i uśmiechnął się głupkowato.
-Proszę, usiądźcie.-Powiedział i odsunął jedno z krzeseł (dla dziewczyny). Wyszedł z pokoju.
-Idę zmienić ubranie, zaraz przyjdę, a wy rozgodźcie się tu.-Powiedział po czym otworzył drzwi do swojego pokoju i zamknął je. Podszedł do szafy i wyciągnął ubranie (takie jak Gyatzo ma). Zdjął bluzę, spodnie i naszyjnik. Ubrał się w to ubranie po czym za łożył naszyjnik. Wyszedł i zamknął drzwi. Wszedł do dużego pokoju.
-I jak?-Zapytał.

Siedziała na krześle z założonymi rękami. Posiadłość była naprawdę piękna, to musiała przyznać. Znacznie ładniejsza od jej domu rodzinnego. Odwróciła się w stronę nomada. Przyjrzała się dokładnie jego ubraniu i powiedziała.
- No, nie jest złe. Pasuje ci. - uśmiechnęła się lekko.
Czarna kotka wdrapała się na jej kolana i zwinęła w kłębek. Tsubaki podrapała ją za uchem. Kotka mruknęła z przyjemności.

Sabetsu nie ukrywał swojego zdziwienia. No ale, nie żyje biednie z pewnością - co się dziwić, że takie ma potrawy. Chłopak jednak był zaskoczony, gdyż dawno, dawno takich przysmaków nie widział, co więcej, nie miał okazji ich spożywać. Westchnął, starając się już nie okazywać tego zaskoczenia. Spojrzał jeszcze na to, co przyniesiono wilkowi. Na talerzu? Dla niego nowość. Spojrzał na Wakai'a.
- Bardzo dziękuję. - Podziękował mu z uśmiechem. Zaraz pochwycił nóż i widelec w ręce, mówiąc - Smacznego.
Zaczął jeść powoli, jednak z apetytem. Jedzenie było przepyszne, dla niego podwójnie, z wiadomych powodów.

Tsubaki spojrzała najpierw na swoją pupilkę a później na swój talerz.
- Tak. Smacznego. - zgodziła się z chłopakiem i chwyciła nóż i widelec.
Nauka dworskiej etykiety za młodu dawała efekty w późniejszych latach. Nawet się nie zająknęła. Szczerze to posiłek był wyśmienity. Delikatnym ruchem dłoni chwyciła serwetkę i wytarła nią usta. Dawno tak dobrze nie jadła. Nie jadła tak odkąd opuściła dom rodzinny, a to było naprawdę dawno. Uśmiechnęła się więc do chłopaków.
- Wyśmienite. - powiedziała.

Sabetsu gdy tylko skończył jeść położył sztućce jak to po jedzeniu na talerzu. Nic już na nim nie było, prócz resztek jedzenia, takich jak bardzo małe okruszki z panierki kurczaka czy innych drobnostek. Wytarł usta chusteczką. Gdy chłopak upadł, Reigi zaśmiał się. Zabawna w końcu sytuacja. Spojrzał na Matsu. Ten już leżał wygodnie przy talerzu, na którym nie było dosłownie niczego - w końcu pies, to jeszcze zlizał to i owo. Chłopak uśmiechnął się.
- Było bardzo dobre. - Powiedział z malującym się wciąż na twarzy uśmiechem i miłym spojrzeniem, skierowanym ku Nomadowi.